Udział dobrego adwokata po stronie oskarżyciela posiłkowego nie sprowadza się jedynie do wspierania oskarżyciela publicznego w celu uzyskania wyroku skazującego. Powinien on obejmować także refleksję w zakresie aspektów cywilistycznych, związanych z określoną formą odszkodowania. Optymalnie jest, gdy zawodowy pełnomocnik posiada wiedzę i doświadczenie także w sprawach odszkodowawczych - łączy zatem w swojej praktyce materię karną i cywilną. Uzyskanie zadośćuczynienia w wyroku karnym nie zawsze jest możliwe, niemniej często pozwala uniknąć pokrzywdzonym konieczności wytaczania kolejnego procesu - tym razem w sądzie cywilnym.
To, że takie rozwiązanie jest czasem praktykowane, potwierdza wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie w II Wydział Karny z dnia 7 grudnia 2016 r. Sąd I instancji zasądził w tej sprawie od sprawców przestępstwa kwoty zadośćuczynienia dla rodziców mężczyzny zmarłego na skutek pobicia. Wniesione w tym zakresie apelacje sąd II instancji uznał za bezzasadne, a rozstrzygnięcie w tym przedmiocie uzasadnił jak następuje:
Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c., który to przepis będzie miał zastosowanie w zakresie art. 46 § 1 k.k., zadośćuczynienie winno być „odpowiednie". Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna być, więc przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych lub fizycznych. ( tak min. wyrok SA w Lublinie z 10 V 2001 r. sygn. II AKa 81/01, OSA 2001/12/96). Specyfika tego roszczenia powoduje więc, że wysokość zadośćuczynienia za doznaną krzywdę zawsze będzie szacowana przez sąd uznaniowo, nie mniej jednak w oparciu o miarodajne, w miarę możliwości zobiektywizowane kryteria, uwzględniające kierunek przeprowadzonych dowodów, które muszą - w konkretnej sprawie – wyznaczyć granice subiektywnego odczucia krzywdy przez wnioskodawców. (podobnie min. Sąd Najwyższy w wyroku z 26 VIII 2004 r. sygn. WA 18/04, OSNwSK 2004/1/1487). Należy, zatem kwotę zadośćuczynienia oznaczać także przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia w kraju, stosownie do realiów społecznych, zamożności mieszkańców, wartości pieniądza itp. (por. wyrok SA we Wrocławiu z 25 VII 2012 r., sygn. II AKa 205/12, LEX nr 1213790, wyrok SA w Katowicach z 10 III 2005 r. sygn. II AKa 55/05 , LEX nr 151790, czy wyrok SN z 17 IX 2013 r. sygn. WA 20/13, LEX nr 1375268).
Wyrównanie krzywdy rodzicom poważnie pobitego M. M. (1), co oczywiste, nie jest w ogóle możliwe. Tym samym w niniejszej sprawie roszczenie to, niezależnie od jego wysokości, nie mogło i nie może zniwelować ich bólu spowodowanego całym zdarzeniem. Sąd orzekał uwzględniając wszystkie realia sprawy, tj. opisywane przez świadków skutki pobicia pokrzywdzonego w ich życiu, młody wiek M. M. (1), wciąż aktualne cierpienie jego bliskich, odczucie krzywdy, a także fakt, że pokrzywdzony stale zamieszkiwał z rodzicami, którymi się także opiekował. Z tych względów uznał za właściwe zasądzenie od oskarżonych solidarnie na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych kwoty po .... zł. Roszczenie w tej wysokości wydaje się być właściwe i w żadnej mierze nie może być uznane za wygórowane. Jednocześnie uwzględnia realia społeczno gospodarcze i specyficzne okoliczności czynu.