W dniu 11 czerwca 2015 r. wydana została uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego w przedmiocie wniosku Prezesa SN o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego wywołującego rozbieżności w wykładni prawa. Sprawa dotyczyła formalnoprawnych aspektów postępowania o stwierdzenie zasiedzenia i dotyczyła ustalenia funkcji przedmiotowego postępowania oraz dopuszczalnego zakresu orzekania.
Teoretyczny wydźwięk zagadnienia miał jednak istotne znaczenie praktyczne. Otóż sprowadzał się do problemu, czy sąd stwierdzając zasiedzenie działa niezależnie od stanowiska uczestników, a tym samym może stwierdzić zasiedzenie na rzecz osoby, która nie była wskazana we wniosku, a dla której zaistniały obiektywne przesłanki do stwierdzenia zasiedzenia. Występowały bowiem w orzecznictwie w tym zakresie sprzeczne poglądy. Wynikało to z podejścia konkretnych składów sędziowskich do kodeksowego odwołania w przedmiocie odpowiedniego stosowania w takich postępowaniach przepisów o stwierdzeniu nabycia spadku. Tam zaś z urzędu sąd ustalał krąg uczestników.
Ostatecznie SN w tym składzie przychylił się do poglądu, że stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania.
